مطالعات محققان دانشگاه واشنگتن در سنت لوییس نشان می دهد، چربی ناحیه کمر و شکم سبب کاهش طول عمر زنان مبتلا به سرطان کلیه می شود. چنین اثری در مردان مبتلا به سرطان کلیه وجود ندارد.

به گزارش خبری مدیکال ساینس،‌ این مطالعه نشان می دهد توزیع چربی در طول عمر بیمار بسیار موثر است. بر اساس این پژوهش نیمی از زنانی که در زمان تشخیص سرطان کلیه ، چربی دور کمر و شکر دارند، در طول 3 سال ونیم اول تشخیص جان خود را از دست می‌دهند؛ در حالی که نیمی از زنانی که کمر لاغری دارند، تا 10 سال پس از تشخیص زنده می‌مانند.
با توجه به این مطالعه، محققان احتمال می‌دهند نحوه پیشرفت سرطان کلیه در زنان و مردان متفاوت است. زنان و مردان متابولیسم متفاوتی دارند و همین امر می‌تواند میزان رشد تومور را تحت تاثیر قرار دهد.
سرطان کلیه جزء 10 سرطان شایع محسوب است و بیشتر در افراد میانسال و مسن دیده می شود؛ البته در سال های اخیر سن ابتلا کاهش یافته است. مراحل اولیه بیماری علامت ظاهری ندارد و معمولا به طور تصادفی به کمک سی تی اسکن بقیه اندام های بدن تشخیص داده می شود. درمان بیماری در مراحل اولیه معمولا رضایتبخش است؛ ولی در صورتی که دیر تشخیص داده شود، می تواند منجر به متاستاز و مرگ بیمار شود.
کلیه اندامی لوبیا شکل و تقریبا به اندازه مشت بسته انسان است و درست زیر قفسه سینه قرار دارد. عملکرد کلیه به زبان ساده، دفع ضایعات بدن است. کلیه روزانه حدود 200 لیتر خون تصفیه می کند و از آن حدود 2 لیتر آب اضافی و مواد زاید غربال و از طریق مجاری ادارای دفع می کند.
تنظیم فشار خون، تعادل الکترولیتی و تولید سلول های قرمز خون به عهده کلیه ها است. چنانچه کلیه ها یک روز وظایف خود را به درستی انجام ندهند، عملکرد اکثر ارگان های بدن، به ویژه قلب مختل می شود.
سرطان کلیه حالتی است که در آن سلول های کلیه سرطانی می شوند و تومور شکل می گیرد. سرطان کلیه برای اولین بار در جداره لوله های کوچکی به نام tubule ظاهر می شود. این نوع سرطان کلیه، کارسینوم سلول کلیوی نامیده می شود. تشخیص سرطان در مراحل اولیه از متاستاز جلوگیری می کند و امید بیشتری برای درمان وجود دارد.
وجود خون در ادرار، وجود توده در پهلو ها یا شکم، کاهش اشتها، درد مزمن در پهلو ها، کاهش بی دلیل وزن، تب بی دلیل، خستگی مزمن، کم خونی، تورم در ناحیه پا و مچ پا، تنگی نفس، سرفه خونی و استخوان درد از مهمترین علایم سرطان کلیه هستند.
دخانیات، چاقی و اضافه وزن، سابقه ژنتیکی، استفاه افراطی از داروهای مسکن، قرار گرفتن طولانی مدت در معرض مواد شیمیایی خاص مانند آزبست، کادمیوم، بنزن، حلال های آلی و علف کش ها، فشار خون بالا و سابقه ابتلا به بیماری لنفوم از جمله مهمترین عوامل خطر این بیماری هستند.
نتایج این مطالعه در نشریه آنلاین Radiology منتشر شده است.

براکی تراپی